Rozdział VII ,,Ból''

                                                  

Dla anonimów. <3            

Z perspektywy Crystal

Czekanie na jakiekolwiek informacje od lekarzy jest mega irytujące. Mama cały czas płacze w ramie mojego ojca a ja chodzę w kółko , obgryzając paznokcie aż do krwi. Do jasnej cholery, jestem wolontariuszką, dlaczego nikt mi nic nie mówi? W oddali widzę Dafne razem z lekarzem, widocznie zmierzającą w moją stronę. Napełniam płuca wystarczającą ilością powietrza. Muszę przygotować się na najgorsze. 

-Witaj, Crystal - Dafne uśmiecha się delikatnie.

Mam ochotę przewrócić oczami ,ale się powstrzymuje. Moi rodzice wstają z krzeseł i podchodzą do nas.

-Panie doktorze, co mu jest? - mama ociera oczy chusteczką. 

Może jesteśmy przewrażliwieni i tak naprawdę zemdlał tylko z przemęczenia? Sama nie wiem co mam o tym myśleć. Gdyby teraz zachorował...cały mój świat przewróciłby się do góry nogami.

-Może lepiej porozmawiamy u mnie w gabinecie? - pyta miękko.

Cholera jasna! Mama kiwa głową i razem z tatą idą za doktorem, do jego gabinetu. Zostaje sam na sam z Dafne. 

-O co chodzi, Dafne? - mówię tak głośno, że niemal krzyczę.

To oznaka zdenerwowania.

Dafne milczy mierząc mnie wzrokiem.

-Dlaczego nikt mi nic nie mówi?! Jestem wolontariuszką, mogę zająć się własnym bratem! Co mu jest?

Ludzie patrzą się na mnie jak na wariatkę. No cóż , jestem niezrównoważoną wolontariuszką.

-Crystal, zachowuj się! - beszta mnie Dafne.

Jeszcze brakowało tego, żeby robiła mi kazania. Świetnie!

-No to do cholery, powiedz wreszcie, co mu jest!

-Dowiesz się od swoich rodziców. 

Po tych słowach słyszę krzyki rozpaczy, dobiegające z gabinetu tego doktora. To mama. Oczy robią mi się szklane. Wymijam Dafne i biegiem dostaje się do środka gabinetu. 

-Crystal, wyjdź - widok mojego ojca , całego w rozpaczy, jest bezcenny.

Nigdy go takiego nie widziałam. Tuli mamę bardzo mocno.

Doktor wstaje i podchodzi do mnie. Na jego identyfikatorze widnieje imię ,,Barry Downson''. Przynajmniej wiem jak się nazywa. 

-Twój brat ma białaczkę, Crystal. Idź już i pozwól mi porozmawiać z twoimi rodzicami. 

Wypycha mnie i zamyka drzwi centralnie przed moim nosem.

Mój sen stał się rzeczywisty. Powoli zaczynam się staczać. Obejmuje swoje kolana i szlocham na środku korytarza w szpitalu.  Ktoś bierze mnie za ramie i ciągnie do góry tak, żebym wstała. Nawet nie próbuje protestować. To Dafne.

-Crystal, damy radę. Jesteś silna, wiesz jak pomóc swojemu bratu. 

Zerkam na nią i ocieram nos rękawem swojej kurtki.

-Przynieś mi mój strój, Dafne. Muszę być blisko Teddiego. Pozwól mi się nim zająć.

Kobieta kręci głową.

-Skarbie, posłuchaj. Pozwolę ci odwiedzać brata wyłącznie jako Crystal - jego siostra, a nie wolontariuszka. Nie możesz wiedzieć jak przebiega jego choroba, to by cię złamało - mówi. - Kilka lat temu była tu dziewczyna, taka jak ty. Silna , niezależna z dobrym sercem. Kiedy jej młodsza siostra zachorowała na raka trzustki, zmieniła się momentalnie. Zajmowała się nią, wiedziała wszystko o jej chorobie. I , gdy dowiedziała się , że to już koniec, że zostało jej kilka dni, powiesiła się na strychu w swoim domu. To nie może się powtórzyć. 

Przetrawiam każde słowo. Nie mogę zajmować się Teddym , jako wolontariuszka? Co za bzdura! 

-Crystal, myślę, że na razie powinnaś dać sobie spokój z wolontariatem. Nie zabronię ci przecież ,zajmować się bratem jako jego siostra. Po prostu nie chce, żebyś mieszała się w sprawy jego leczenia. 

-NIE! Ty nie chcesz kolejnej ofiary! Pieprzyć to wszystko! Pieprzyć szpital! - krzyczę na cały głos.

Odwracam się i biegne do wyjścia. Muszę się stąd wydostać. Nie przetrawię już niczego, co jeszcze mi powiedzą. Gdy jestem już na zewnątrz podnoszę głowę do góry i patrze na niebo z którego zaczyna padać deszcz. Zamykam oczy i pozwalam kroplom ,padać na mnie ile wlezie. 

Czuję się dziwnie lepiej. Próbuje wbić sobie do główki , że wszystko będzie dobrze. On z tego wyjdzie. Musi. Zrobię wszystko, nawet jeśli nie mogę być wolontariuszką.

Otwieram oczy i zakładam kaptur na głowe. Ręce chowam do kieszeni i idę w stronę parku. Nawet nie mam telefonu, żeby do kogoś zadzwonić i powiedzieć jak mi źle. No tak, pozostała mi tylko Diana. Wszyscy się ode mnie odwrócili. Przyśpieszam kroku,tak jak deszcze zaczyna bardziej padać. Chyba pójdę kupić sobie piwo. Tak , to będzie dobry pomysł.

Widzę w oddali sklep spożywczy. Jednak mam jeszcze farta na tym świecie. Wchodzę i kupuje butelkę piwa. Otwieram i upijam duży łyk. 

Po około dziesięciu minutach butelka jest pusta, a ja zmierzam w stronę domu Jamiego. Wtedy nad rzeką , wspomniał mi gdzie mieszka. Może przynajmniej on mnie wysłucha. 

Ludzie mówią , że po alkoholu , człowiek staje się odważniejszy. Zaraz to sprawdzimy. 

Pukam najpierw delikatnie ,ale później z większą śmiałością. Otwiera mi Jamie we własnej osobie. Uśmiecha się a ja wpadam w jego ramiona. Tak, bardzo potrzebowałam , żeby ktokolwiek mnie przytulił. Wpuszcza mnie do środka. Ma ogromny dom. Tyle przestrzeni. Wszystko jest takie eleganckie i nowoczesne. Musi mieć naprawdę dużo pieniędzy. 

-Zaskoczyłaś mnie.

-To źle?

-Nie, w dobrym sensie.

-Gdzie twoi rodzice?

-Są w pracy. Chodź do mojego pokoju - podaje mi rękę , którą przyjmuje i ściskam bardzo mocno. 

Przypominają mi się chwile nad rzeką. Wtedy czułam , że coś między nami jest. To chyba wróciło.

Jamie prowadzi mnie na górę do swojego pokoju. Nie jest taki jak myślałam. Spodziewałam się po nim samej czerni a tu tyle kolorów. Ma ogromne łóżko, duże biurko z laptopem, mały stoliczek, wielką szafę z ubraniami i półkę z książkami? Jamie Dornan, największy buntownik, jakiego znam, czyta? Tak po prostu, czyta? Wydaję mi się , że nie do końca znam tego człowieka. Na razie poznałam jego dwie twarze. Zobaczymy co będzie dalej. 

Podchodzę do półki i spostrzegam swoją ulubioną książkę. Duma i uprzedzenie, Jane Austen. Biorę ją i przeglądam.

-Jamie, coraz bardziej mnie zaskakujesz - uśmiecham się.

Dornan podchodzi i wyciąga książkę z moich rąk.

-To nic takiego. 

Chyba się zawstydził. Ale dlaczego? Przecież to nic złego.

-Wiesz jaka jestem szczęśliwa, że ty też lubisz tę książkę? 

-Skąd pewność , że ją lubię?

-A nie lubisz?

Przeczesuje ręką swoje włosy.

-Po co przyszłaś? - mówi to takim tonem , że żałuję , że tu przyszłam. 

-Chciałam pogadać,ale widzę , że nie chcesz - odpowiadam oschle.

Najpierw się ucieszył, że tu przyszłam a teraz zachowuje się jak dziecko. 

-Chyba sobie pójdę - mówię i pochodzę do drzwi.

-Nie, Crystal, nie odchodź. Przepraszam. 

Robi mi się gorąco. To pewnie przez to piwo, które wypiłam. 

-Czego ty chcesz , Jamie? Zdecyduj się. 

Dornan wzdycha i siada na łóżku. Puszczam klamkę od drzwi i siadam obok niego.

-Co się dzieje? - pytam.

-Po prostu, gdy jesteś blisko, mam ochotę rzucić się na ciebie i wbić się w twoje usta.

Czy on właśnie to powiedział? Mój puls momentalnie się przyśpieszył. To taka piękna chwila. Albo i nie...

-Jamie ja...

Przykłada palec do moich ust.

-Ciii, nic nie mów.

-Mój brat ma białaczkę, Jamie - mówię , żeby między nami do niczego nie doszło ,bo zapewne bym mu uległa, a nie jestem na to gotowa. 

Dornan patrzy na mnie współczująco i ze zdziwieniem. 

-Crystal, tak mi przykro. To dlatego tu przyszłaś? Żeby się komuś wyżalić?

Kiwam głową. Jamie po raz kolejny mnie przytula. Tym razem, bardziej czule.

-Damy rade - całuje mnie w czoło.

Odsuwam się.

-Pójdę już. 

-Na pewno?

-Tak, pewnie rodzice są już w domu i próbują się do mnie dodzwonić. 

-Masz telefon przy sobie?

-No właśnie, problem w tym , że mój telefon się rozwalił - po tych słowach przypominam sobie , dlaczego się rozwalił. Podobno Jamie szantażował Tiffany. Jak ja mogłam o tym zapomnieć!

Wstaje i podchodzę do drzwi.

-Wszystko dobrze? - pyta mnie, lekko zdziwiony.

-Szantażowałeś Tiffany?

Patrzy na mnie pustym wzrokiem. 

-Odpowiedz! - krzyczę.

-Nie szantażowałem. To nie tak, Crystal.

-Muszę iść - otwieram drzwi i biegnę na dół. 

Ten dzień zdecydowanie należy do najgorszych dni w moim życiu.

Z perspektywy Rosie

Jace przywiózł mnie do swojego mieszkania. Wyprowadził się , kilka miesięcy temu, bo nie mógł wytrzymać dłużej z rodzicami. Jeszcze wczoraj sądziłam , że jest egoistą,ale on mnie uratował. Będę mu wdzięczna do końca moich dni.

Wayland zrobił nam herbaty. Leże na kanapie, przykryta kocem a on siedzi obok mnie.

-Jace, jesteś wspaniały. Tak, bardzo ci dziękuję. 

Mam ochotę go przytulić ,ale wiem , że nie spodobałoby mu się to. 

-Masz farta, że tam byłem. Dlaczego po ciebie przyszedł?

-Wyrzucił mnie z domu i teraz chcę , żebym wróciła. Ale ja nie mogę...to tyran. 

Mam ochotę się rozpłakać ,ale chcę być silna i nie robić z siebie idiotki, która płacze z każdego powodu. 

-Już dobrze. Nie jestem dobry w pocieszaniu. W końcu jestem egoistą.

-Nie jesteś. Znaczy byłeś ,ale teraz...powiedz mi wreszcie, dlaczego zadajesz się z Jamiem?

Jace wstaje.

-Chcesz coś do jedzenia?

-Nie zmieniaj tematu. 

Chłopak wzdycha i ponownie siada obok mnie.

-Jamie jest moim przyjacielem od zawsze. Nie jest łatwo z nim skończyć.

-Jakie ma plany wobec Crystal?

Jacem po raz pierwszy patrzy mi prosto w oczy.

-Z tego co wiem on naprawdę się w niej zakochał. 

Prycham.

-To on potrafi kochać? A to nowość. 

-Rosie , Jamie jest inny, niż na takiego wygląda. 

-A ty?

-A ja jestem egoistą , już ci to mówiłem.

Milczę. Nie mam siły. Za dużo wydarzeń jak na jeden dzień.

-Chyba się prześpię. 

-Jasne, nie ma sprawy - uśmiecha się i wstaje.

-Jeszcze raz dzięki - odwzajemniam uśmiech. 

Jamie przykrywa mnie kocem.

-Możesz u mnie zostać , tyle ile będziesz chciała. Zaopiekuje się tobą - szepcze mi do ucha.

Przez moje ciało przechodzi miły dreszczyk. 

-Śpij dobrze - rzuca i wychodzi z salonu.

A ja zapadam w głęboki sen....

Z perspektywy Diany

William nie mógł przyjechać na zajęcia do mnie do domu, więc ja postanowiłam , że go odwiedzę i dowiem się o nim czegoś więcej. Odkąd zapytałam go o te dzieci, stał się jeszcze dziwniejszy niż był, do tej pory. Muszę się dowiedzieć , skąd go znam. 

Mój korepetytor mieszka w obskurnej kamienicy, zniszczonej jeszcze przez wojnę w XX wieku. Inaczej wyobrażałam sobie miejsce zamieszkania, mojego korepetytora. 

Wchodzę do środka i schodami idę na pierwsze piętro. Pukam w drzwi numer 12. Otwiera mi William, bo kto by inny.

-Dzień dobry, znaczy cześć. Przyjechałam na korepetycje, jeśli nie masz nic przeciwko - uśmiecham się.

-Nie, wejdź - odwzajemnia uśmiech, ale widzę , że jest trochę zakłopotany. 

Mieszkanie ma dosyć ładne. Dwa pokoje, małą kuchnia, łazienka i korytarz. Idziemy do większego pokoju, co zapewne jest salonem, przeznaczonym dla gości. Widzę , że nie ma żadnych zdjęć. Wzdycham. Myślałam , że coś znajdę. Kim on do cholery jest? Siadamy.

-Herbatę?

-Poproszę.

Gdy wychodzi do kuchni, wstaje i zaczynam bardziej przyglądać się temu pokoju. Może to nie jest za dobre,ale mam z nim jakąś szczególną więź. Czuje to. Może to jakaś moja rodzina, która znalazła mnie po latach? Sama nie wiem...

-Szukasz czegoś? 

Głos Williama przywraca mnie na ziemie i odpycha wszystkie myśli. 

-Nie, nie - teraz to ja czuję się zakłopotana.

Siadam na miejsce i zaczynamy zajęcia. 

Z perspektywy Crystal

Płakanie w pokoju to chyba najlepsze wyjście z tej sytuacji. Nie dość , że mój brat jest ciężko chory to jeszcze, Jamie musiał mi dołożyć samym sobą. Najlepiej byłoby kupić sobie sznur, pójść na strych i się powiesić. Innego wyjścia już nie mam. 

Rodziców jeszcze nie ma. Trochę się martwię ,ale pewnie nie potrzebnie. Na pewno są jeszcze w szpitalu. 

Ocieram oczy i schodzę na dół, żeby poszukać jakiegoś alkoholu w barku. Najlepiej się nachlać do usranej śmierci. Otwieram barek i wyciągam pół litra wódki. Mam już odkręcać, gdy słyszę dzwonek do drzwi. Kogo tu niesie? Odkładam butelkę do barku i idę otworzyć. Przede mną stoją dwaj mężczyźni. Chyba mniej więcej w moim wieku. 

-Mogę w czymś pomóc? - pytam i zdaje sobie sprawę , że mam rozmazany tusz do rzęs pod oczami. 

Brawo, Crystal. Jesteś bardzo mądrą dziewczyną.

-Mówiłem , że nas nie pozna - mówi jeden do drugiego.

-Crystal, to my. Christian i Max. Najlepsi przyjaciele z gimnazjum. Nie mów , że nas nie pamiętasz.

No przecież! 

-O Boże! - krzyczę podekscytowana i przytulam swoich przyjaciół.

Christian jest wysokim blondynem , ma śliczne zielone oczy i jest dobrze umięśniony. Ideał chłopaka. W gimnazjum, ubierał się na czarno,ale teraz widzę na nim sporo kolorów. To z nim pierwszy raz zapaliłam papierosa, zwierzałam mu się , wiedział o mnie zupełnie wszystko. Po gimnazjum, kontakt nam się urwał. Musiał wyjechać.

Za to Max jest duużym przeciwieństwem. Jest mniejszy, ma brązowe oczy i czarne włosy. Z nim nie trzymałam tak dobrze jak z Christianem ,ale również był moim najlepszym przyjacielem. Przy nim nie można było się nudzić. Też musiał wyjechać, więc straciłam ich obu na trzy lata. 

Bardzo się zmienili, nie dziwie się , że ich nie poznałam.

Moi przyjaciele siadają na kanapie, a ja wyciągam tę wódkę z barku. Miałam ją wypić sama,ale widzę , że teraz muszę się podzielić. Biorę kieliszki z kuchni i nalewam nam alkoholu. Siadam obok Christiana.

-Nieźle mnie zaskoczyliście - krzywię się na smak wódki w ustach.

Christian kładzie mi rękę na udzie.

-Nie mów, że nie tęskniłaś za starymi kumplami? - uśmiecha się szeroko.

-Dobra, gadu, gadu, opowiadaj dlaczego płakałaś? - Max unosi brwi.

Zapełniam sobie kieliszek i pije do dna. Patrzą na mnie oczekując odpowiedzi,ale ja nie mogę. Nie chcę. Dopiero przyszli, nie będę o tym rozmawiać. Wstaje.

-Okej, mała - Christian też wstaje. - Pamiętasz, jak w pierwszej klasie gimnazjum, przysięgliśmy sobie, mówienie całkowitej prawdy? 

Kiwam głową.

-No to już, wygadaj się.

Max pcha sobie palce do ust i udaje , że chcę zwymiotować. 

Zaczynam chichotać co zamienia się w histeryczny śmiech.

-Teddy ma białaczkę.

Nie przestaje się śmiać. Boże, jakie to jest popieprzone.

-I mówią , że to ja jestem dziwny - stwierdza Max.

Ale ja nadal się histerycznie śmieje, nie zwracając na nich uwagi. 

Christian wyciąga mnie z transu. Wpadam mu w ramiona. Nie jest taki jak Jamie,ale i tak mi dobrze.

-Kiedy zachorował? Jak to się stało? - Christian zasypuje mnie pytaniami.

Max wstaje.

-Przykro mi.

-Zamknij się! - krzyczy Christian.

Odrywam się od niego i patrze ze zdziwieniem.

-No..ten...jak to się stało? 

Uśmiecham się słabo i biorę butelkę do ręki. 

-Nie zrobisz tego - ostrzega mnie Christina. 

-Stary, to nie gimnazjum.No dalej, Reeds, wypij, ulży ci. 

Wlewam w siebie coraz więcej alkoholu. Po chwili jestem tak pijana, że nie wiem co robię. Max wiwatuje i klaska w dłonie a ja zaczynam tańczyć. Odpinam guziki swojej zielonej koszuli.

-Robi się gorąco - śmieje się Max.

Christian kręci głową.

-Koniec zabawy - rzuca i bierze mnie na ręce. - Max idź po Ibuprom i szklankę wody a ja zaniosę ją do pokoju.

-Kurde, chciałem zobaczyć ten pokaz.

Christina patrzy na niego rozzłoszczonym wzrokiem.

-To twoja przyjaciółka, zapomniałeś? Nie wkurwiaj mnie. Nie widzisz w jakim jest stanie? Idź po te cholerne tabletki!

 Słysze jeszcze kilka przekleństw i zapadam w głęboki sen, który moim zdaniem - powinien trwać wiecznie.

Z perspektywy Margo

Ubieram swój czarny płaszcz i wychodzę z domu, żeby się przewietrzyć. Jest 21.02. Patrzę na wyświetlacz swojego iphon'a. Mam jedną wiadomość. Od Jamiego. Uśmiecham się i odblokowuję ekran.

,,Sorry za wtedy. Jestem popieprzonym typkiem, Margo.'' 

Jednak zależy mu na mnie. Czytam jeszcze raz i jeszcze raz. Za każdym razem uśmiecham się szerzej. Może coś z tego będzie. Już nie chodzi, nawet o tą popierdzieloną reputację. Jamie jest czymś więcej. Jeśli Crystal go nie chcę, no to muszę działać.

Idę przed siebie, nadal wpatrzona w swój telefon. Nagle wpadam na kogoś. To Ansel. 

Czy to jakieś żarty? Zawsze wpadam akurat na niego! Może to jakiś znak? Nie, nie.

-Odwalisz się, czy nie? - warczę.

Elgort przybliża się do mnie i całuje delikatnie w usta. To miłe uczucie,ale odrywam się momentalnie.

Patrzymy sobie w oczy. Co on sobie wyobraża? Ja, nie mogę. Nie chcę. 

-Nie jestem zwykłym kujonem, wiesz? 

-No to kim jesteś?

-Jestem facetem, który cię szaleńczo kocha od pierwszej klasy liceum. 

xxx

Postanowiłam, że nie warto kończy z blogiem, bo nikt go nie komentuje ani zapewne nie czyta. Lubię tą historię i mam zamiar nadal pisać <3

#CV.